«قاعده طهارت» یا «اصالة الطهارة» یکی از قواعد مشهور فقهی است. فقهای اسلامی، این قاعده را در شبهات حکمیه و موضوعیه، در موارد شک در نجاست یا پاکی، جاری دانسته‌اند. بر اساس این قاعده هرگاه در طهارت و نجاست چیزی شک پیدا شود بدون اینکه از وضعیت سابق آن در مورد طهارت و نجاستش آگاهی وجود داشته باشد در این صورت، قانون و قاعده شرعی حکم به پاکی آن چیز می‌دهد. حال فرقی نمی‌کند که شک و شبهه در این باشد که آیا این شیء ذاتاً نجس یا ذاتاً پاک است. در هر دو مورد قاعده طهارت جاری شده حکم به پاکی می‌شود. در نتیجه هم چیزی را که ندانیم از نجاسات هست و هم چیزی را که ندانیم نجس شده است، پاک می‌دانیم.
)