موضوع پژوهش حاضر «تکالیف والدین در قبال حق تربیت اعتقادی فرزند» است. آموزه‌های دینی ما، ازجمله برخی از آیات و روایات، حاکی از آن است که یکی از حقوق فرزندان و به‌عبارت‌دیگر از وظایف والدین در قبال فرزندان تربیت اعتقادی ایشان است؛ به این معنا که استعدادِ شناسایی دین حق و باور و عقیده قلبی به آن را در فرزندان به فعلیت رسانند. ازآنجایی‌که امور قلبی و اعتقادی اجبار بردار نیست، باید مقدمات و زمینه‌های شکل‌گیری باور صحیح در فرزند فراهم شود که تعلیم و تقویت نیروی تفکر و اندیشه از مقدمات اساسی است. در تربیت اعتقادی، مربی با قلب و جان متربی در ارتباط است، عالم و عاقل بودن، مقبول بودن و صبور بودن، از مهم‌ترین بایسته‌های مربّی عقیدتی است تا در این امر موفق بوده و به هدف مطلوب دست یابد.
)