این پژوهش با هدف تحلیل مبانی فقهی حق سرگرمی زنان در نظام فقهی شیعه و بررسی محدودیت‌های شرعی مرتبط با آن انجام شده است. مسئله اصلی تحقیق، تبیین جایگاه حقوقی سرگرمی زنان در چارچوب احکام فقهی و پاسخ به این پرسش است که آیا فقه شیعه حق سرگرمی را برای زنان به رسمیت می‌شناسد و چه قیودی برای آن تعیین می‌کند؟ روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی و با رویکرد کیفی طراحی شده است که در آن، با بررسی متون فقهی، آیات قرآن، روایات معصومین و آرای فقهای شیعه، داده‌ها گردآوری و تحلیل شده‌اند. یافته‌ها نشان می‌دهد فقه شیعه با استناد به اصل اباحه، قاعده لاضرر و ادله نقلی، حق سرگرمی زنان را در چارچوب رعایت احکام شرعی به رسمیت می‌شناسد. مهم‌ترین مبانی این حق شامل عدم مغایرت با حجاب و عفاف، پرهیز از غفلت از مسئولیت‌های دینی و خانوادگی، و حفظ کرامت انسانی زن است. محدودیت‌های فقهی نیز عمدتاً ناظر به جلوگیری از اختلاط نامحرم، استفاده از ابزارهای حرام و تأثیرات منفی اجتماعی-اخلاقی هستند. نتیجه‌گیری تحقیق حاکی از آن است که رویکرد فقه شیعه به حق سرگرمی زنان، مبتنی بر تعادل بین آزادی‌های فردی و التزام به ارزش‌های اسلامی است که با توجه به مقتضیات زمان و مکان قابل تطبیق بر مصادیق نوظهور می‌باشد. این مطالعه با ارائه چارچوبی نظام‌مند، گامی در جهت توسعه ادبیات فقهی حقوق زنان محسوب می‌شود.
)