1
استادیاردانشگاه پیام نورگروه فقه وحقوق، تهران، ایران
2
عضو علمی ودانشیار فقه ومبانی حقوق اسلامی دانشگاه پیام نور تهران ایران
چکیده
هدف این پژوهش اثبات بلوغ عبادی دختران در سن نه‌سالگی، و نقد دیدگاه بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی است، بلوغ شروع دوران تکلیف است، ازاین‌رو بررسی سن شرعی آن ضروری به نظر می‌رسد، سؤال این پژوهش این است که آیا برای بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی دلیل روشنی وجود دارد؟ مستندات مشهور در تعیین نه‌سالگی به‌عنوان سن بلوغ دختران جای بررسی دارد؛ درروایات زیادی به‌روشنی سن بلوغ دختران، نه‌سالگی بیان‌شده، روایت عمار ساباطی که سن بلوغ دختروپسررا سیزده‌سالگی بیان کرده است، از جهاتی مورد تأمل است، برفرض اینکه تعارضی میان آن‌ها وجود داشته باشد، ترجیح با قول مشهور است؛ زیرا شهرت روایی و فتوایی دارد. از جهت دیگر، اجماع نیز برای سن بلوغ دختر در نه‌سالگی وجود دارد؛ فقهایی مانند شیخ طوسی، علامه حلی، ابن ادریس حلی، آن را با عبارات «اجماع الفرقه، لا خلاف عندنا» بیان کرده‌اند. سؤالی که ممکن است در این رابطه بیان شود، این است که روزه گرفتن برای دختران در این سن دشواراست، راهکار برون‌رفت از این مشکل چیست؟ در جواب باید به این موضوع توجه داشت که در تکالیف دینی بن‌بستی وجود ندارد، این مشکل را می‌شود با استفاده ازقاعده اضطرار برطرف کرد، بدین گونه که اگر روزه گرفتن برای آنان غیرقابل‌تحمل باشد، می‌توانند روزه نگیرند، و پس از رفع مشکل روزه‌هایشان را قضا نمایند، روش این پژوهش به‌صورت توصیفی و تحلیلی، کتابخانه‌ی و اجتهادی است.
اسماعیلی, حسین, جمشیدی زاد, محمد صادق. (1404). واکاوی سن بلوغ عبادی دختران و نقد دیدگاه بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی. فصلنامه پژوهشنامه نوین فقهی حقوقی زنان و خانواده, 6(2), 99-126.
MLA
حسین اسماعیلی; محمد صادق جمشیدی زاد. "واکاوی سن بلوغ عبادی دختران و نقد دیدگاه بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی". فصلنامه پژوهشنامه نوین فقهی حقوقی زنان و خانواده, 6, 2, 1404, 99-126.
HARVARD
اسماعیلی, حسین, جمشیدی زاد, محمد صادق. (1404). 'واکاوی سن بلوغ عبادی دختران و نقد دیدگاه بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی', فصلنامه پژوهشنامه نوین فقهی حقوقی زنان و خانواده, 6(2), pp. 99-126.
VANCOUVER
اسماعیلی, حسین, جمشیدی زاد, محمد صادق. واکاوی سن بلوغ عبادی دختران و نقد دیدگاه بلوغ دختران در سن سیزده‌سالگی. فصلنامه پژوهشنامه نوین فقهی حقوقی زنان و خانواده, 1404; 6(2): 99-126.
)